W samą porę dowiedziałam się, że 31 sierpnia jest Międzynarodowym Dniem Blogerów! Jego celebracja polega na poleceniu pięciu ulubionych, wartościowych i/lub mało znanych blogów, aby inni mogli również je odkryć.
Każda okazja do świętowania jest dobra, dlatego naprędce przedstawiam Wam kilka blogów, których czytanie sprawia mi przyjemność, a na nowe wpisy czekam z utęsknieniem :-)

Smak zdrowia 

Lubię tego bloga za niesamowitą mnogość dietetycznych przepisów, a także za czytelny, opatrzony zdjęciami "katalog" przepisów z takimi interesującymi mnie kategoriami jak: Wariacje na temat mięsa i ryb, Bufet imprezowy czy Słodyczy raj. Wszystkie propozycje posiadają obliczoną wartość energetyczną.  Znajduje się tutaj też duża ilość praktycznych wskazówek dotyczących życia na diecie. 

Happyholic 

Odchudzanie się wymaga szczególnego zwrócenia się w kierunku rozwoju osobistego i poszukiwania szczęścia nie tylko w pudełku czekoladek/ paczce chipsów. Jako osoba interesująca się nurtem psychologii pozytywnej zachwycam się, z jaką lekkością i kreatywnością autorka bloga przedstawia praktyczne sposoby/ dobre praktyki na stawanie się szczęśliwszą osobą.

Przyjemne odchudzanie
Jest to chyba jeden z najpopularniejszych blogów o odchudzaniu. Ja cieszę się z każdego nowego posta nie dlatego, że autorka schudła ponad 40 kilogramów, ale z tego powodu, że o samym procesie i różnych zjawiskach związanych z byciem grubym i chudnięciem autorka pisze bez owijania w bawełnę, żywym językiem nie bez cienia złośliwości.

Odchudzam się
Autorem tego bloga jest tym razem mężczyzna, przekazujący treści konkretnie, bez biadolenia. Można tu znaleźć mnóstwo wskazówek jak rozpocząć dietę i jak poradzić sobie z przeróżnymi przeszkodami w jej trakcie.  Na początek polecam lekturę 100 powodów, żeby schudnąć :-)

Psycho(nie)logicznie
Bardzo ciekawie zapowiadający się blog. Pokazuje, że intrygujące zjawiska występujące w naszej psychice to nie tylko te, które opisywał Freud. Wielką zaletą są też ciekawe zdjęcia i filmiki, których nie spotkałam w podręcznikach.

Wysiadając na przystanku autobusowym "Stradom" często miałam ochotę zjeść coś w barze momo, głównie ze względu na słowo "organiczny" widniejące na witrynie tego miejsca (oraz dlatego, że  przezwisko Momo nadałam mojej koleżance ;-) ). Kilka razy nawet spoglądałam na menu, ale stwierdzałam, że samymi węglowodanowymi potrawami się chyba nie najem. Będąc jednak w okolicy w porze obiadowej stwierdziłam, że zaryzykuję, bo trzeba przyznać, że nazwy dań brzmią dość intrygująco. 

Bar mieści się w starej krakowskiej kamienicy. Wnętrze jest pomalowane na ciepłe kolory, ozdobione orientalnymi dodatkami i wzorami. Okrągłe drewniane stoły zapraszają, aby wpaść tu ze znajomymi. Co ciekawe, miejsce to jest przyjazne zwierzętom (wiem, że dla niektórych osób jest to ważne, osobiście nie jestem zwolenniczką), a na tablicach korkowych przyczepionych jest wiele ulotek reklamujących szkoły jogi, różne warsztaty rozwojowe itp. 

Nad ladą chłodzącą z sałatkami i chłodnymi daniami znajduje się tablica z menu. Dominują potrawy wegańskie i wegetariańskie o orientalnie brzmiących nazwach. Przykładowe pozycje to np. tybetańskie pierożki z warzywnym nadzieniem, Masala dosa czyli indyjskie naleśniki wypełnione ziemniakami i ziołami, podawane z zupą sambar i ostrym sosem orzeszkowym, pełnoziarniste naleśniki zarówno na słodko (z bananem, melasą, migdałami), jak i słono (ze szpinakem, musem z fasoli, tofu). Oprócz tego różne rodzaje ciast i oczywiście dania dnia. A wszystko to solidnie doprawione przyprawami, których intensywny zapach unosi się w powietrzu. Poniżej znajduje się zeskanowana ulotka, w języku angielskim.

A co ja wybrałam dla siebie? Pełnoziarniste naleśniki z pikantnym musem z fasoli (zależało mi oczywiście na białku), do tego wybrałam również ostry sos orzeszkowy. Zamówiłam też dodatkowo talerzyk warzyw, które smakowały tak, jakby były przygotowywane na parze (nie zapytałam, bo była kolejka). Smak- określiłabym go jako ciekawy. Naleśniki były bardzo chrupiące, nadzienie delikatnie pikantne. Spodziewałam się trochę innego smaku po sosie- takiego jak masło orzechowe. A był on bardziej rzadki i kwaskowaty. Ogólnie- fajnie jest czasem spróbować czegoś nieznanego- to było chyba moje drugie spotkanie w życiu z kuchnią indyjską.

Jak oceniam to miejsce pod względem odpowiedniości dla osób na diecie odchudzającej (więcej na ten temat w tym poście )?

Podsumowując: miejsce to jest odpowiednie oczywiście dla wegan i wegetarian, ale także dla osób chcących odkrywać nowe smaki i zapachy- także na diecie! 

 Podobno ten intrygujący przepis na pizzę z patelni jest dość popularny wśród blogerów, ja znalazłam go na blogu Feed Me Better. Zamieszczam go i u siebie, aby nie uchowały się osoby, które o nim nie słyszały ;-) . Zwłaszcza, że przygotowanie tego wynalazku jest bardzo proste i z powodzeniem nadaje się na zdrowy, dietetyczny i przepyszny obiad. A o charakterystycznym dla pizzy smaku decyduje przede wszystkim sos pomidorowy i przyprawy.

Składniki:

Na sos

ok. 1,5 dużego pomidora

przyprawy do pizzy (u mnie: bazylia, oregano, zioła prowansalskie)

łyżeczka oliwy z oliwek

sól i pieprz

Na placek

Buon appetito!

Widząc poniższe cuda na patyku stwierdziłam, że zakup foremek do lodów będzie świetną inwestycją. Jej zyskiem będą niskokaloryczne, zdrowe, orzeźwiające i dostarczające wrażeń estetycznych letnie desery. A gdy nareszcie dotarły pocztą śliczne różowo- żółte zabawki, zaczęłam poszukiwać przepisów. Większość z nich nie do końca mi odpowiadała (za dużo cukru), ale za to zebrałam kolekcję zdjęć, która inspiruje do własnych kombinacji smakowych i kolorystycznych.

Hehe, lodowe inspiracje też zasługują na swój neologizm- icepirations ;-)

Jak  widać na powyższych zdjęciach, właściwie aby zrobić samemu takie lody wystarczą tylko patyczki i zwykłe szklanki. Można w ten sposób zamrozić np. ulubione smoothie, soki owocowe, koktajle...

A to moje pierwsze lody:

Którego wybierasz? ;-)

W ostatnim czasie zainteresowałam się postacią Marilyn Monroe. Głównie za sprawą artykułu w sierpniowym numerze Twojego Stylu- informacjami o jej dzieciństwie spędzonym w rodzinach zastępczych, fobiach, ekshibicjonizmie, sekretnych pasjach i sposobach na znany wszystkim wizerunek uwodzicielki...

Oglądając galerie zdjęć zdziwiłam się, a jednocześnie zachwyciłam jej kształtami. Trzeba przyznać, że kobiety o figurze symbolu seksu lat 50'/60' obecnie są  uznawane za nieco "przy kości". Co więcej, dały mi też one trochę do myślenia na temat własnego wyglądu. Sporo już schudłam, wiele osób mówi mi, jak dobrze wyglądam a jednocześnie w pewnych sytuacjach ciągle postrzegam siebie jako grubą osobę. Właściwie to tylko mniejsze rozmiary ubrań i zdjęcia uświadamiają mi o zmianie jaka się dokonała.  A widząc poniższe zdjęcia doszłam do wniosku, że choć moja figura jest dość zbliżona do kształtów Marilyn, to z pewnością nie prezentowałabym jej z taką dumą i beztroską w kostiumie kąpielowym.

Zamieściłam te zdjęcia z pewnego powodu. Wiele blogerek umieszcza fotografie kobiet, które mają być dla nich motywacją do odchudzania, ćwiczeń fizycznych, dbania o swój wygląd. Dzięki temu zaczęłam się zastanawiać, do jakiego właściwie wyglądu dążę, jaki jest mój ideał. I stwierdziłam, że... nie wiem! Chcę być szczupła, ale choćby ten przegląd historii kobiecego ciała uzmysławia mi, że nie wiadomo gdzie zaczyna, a gdzie kończy się granica bycia "szczupłą". Nie wiem, jakie znaki pomogą mi ustalić, że wyglądam i czuję się wystarczająco dobrze. Dlatego stawiam sobie za wzór MM. Z jej wałeczkiem na brzuchu, obfitymi biodrami i udami (w porównaniu do współczesnych symboli kobiecości)! Pomimo, że oczywiście chciałabym je mieć smuklejsze (ciężko walczyć z wpływem mediów na swoje postrzeganie), to przede wszystkim zamierzam się ich nie wstydzić i akceptować.